Tijd voor verbetering!
Door: Davine Pietersen
Blijf op de hoogte en volg Davine
16 September 2017 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Na onze uitleg kwamen er een aantal vragen, niet gericht op onze nieuwe aanpak, maar voornamelijk over geld. De care workers betalen namelijk een bepaald bedrag aan de stichting om lessen te volgen en te werken in de wijk. Hierna nemen ze hun diploma in ontvangst, maar een start van een goede toekomst is dit niet. De meiden zijn in Nederlandse begrippen afgestudeerd als ‘helpende of verzorgende’. Ze kunnen dus niet in een ziekenhuis gaan werken, maar verzorgingstehuizen en thuiszorgorganisaties heb je hier niet echt. Er wordt verwacht van de care workers dat ze 3 á 4 dagen in de week komen werken, maar geld om hun uit te betalen is er simpelweg niet. Uiteindelijk werd dit dus een pittige discussie, die buiten ons om werd gevoerd.
Het concept wat wij in gedachten hebben uit te voeren; Een simpele start van een kleine thuiszorgorganisatie. Al help je hier wekelijks maar 10 á 15 zorgbehoevende Zuid-Afrikanen mee… In principe is ons doel dan al behaald. Echter werken de werkomstandigheden van het personeel niet mee: Geen inkomsten, dagelijks van huis, geen goede materialen, etc.
Als ik me in hun verplaats… Ik ging in gesprek met één van de care workers. Ze is 20 jaar, heeft een dochtertje van 2 jaar thuis zitten. Vier dagen in de week werkt ze tot 13.00 uur voor het community health care project, echter krijgt ze hier geen salaris voor. Ze woont nog bij haar moeder, die voor haar dochtertje zorgt. Ook haar zus zorgt regelmatig voor haar kindje, maar die zit nu in haar examenperiode op de middelbare school, dus veel tijd heeft ze niet. Inkomsten zijn er niet, behalve wat geld van de overheid. Wat zou ik doen? Zal ik me aansluiten bij de thuiszorgorganisatie in de hoop op een betere toekomst, die niemand mij kan garanderen. Of zal ik een eenvoudig baantje zoeken waar ik kleine inkomsten van krijg, zodat ik mijn dochtertje kan verzorgen. Moeilijke keuzes, die je als tienermoeder zelfstandig moet maken…
Ondanks alle ophef die er is ontstaan na het presenteren van ons plan zijn we er woensdag en donderdag enthousiast mee aan de slag gegaan. We hebben de groepen opgesplitst in redelijke teams en zo gingen wij de huisbezoeken doen. We schreven de adressen op waar we zijn geweest, vroegen of er hulp nodig was, als dit niet nodig was, gingen we naar het volgende huis. Wel grappig, want in Nederland zullen we direct aan de deur vragen; ‘Goedendag mevrouw/meneer, ik ben Davine Pietersen van de thuiszorgorganisatie en kom inventariseren of iemand in dit huis zorg nodig heeft.’ In Zuid-Afrika gaat dit allemaal een stuk vriendelijker. Eerst wordt er gevraagd of we met 7 á 8 verpleegkundige binnen mogen komen en hoe klein het huisje ook is, iedereen laat ons binnen en is gastvrij. We nemen plaats op de bank en gaan rustig in gesprek met de bewoner van het huis. De careworkers stellen zich voor, ook wij ‘de studenten uit Nederland’ worden voorgesteld en vervolgens wordt er naar de kern van het gesprek gewerkt. Wanneer er zich geen zorgbehoevende patiënt in dit huis bevindt, stappen we op, bedanken we de bewoner voor de gastvrijheid en vertrekken we.
In deze paar dagen hebben we veel huisbezoeken gedaan, met resultaat! We gaan volgende week bij 4 patiënten terug, omdat ze daadwerkelijk basiszorg nodig hebben. Eén van deze patiënten was een mevrouw die in het verleden een hersenbloeding heeft gehad. Wij mochten binnen komen van haar zoon. We werden gelijk doorverwezen naar de slaapkamer. Hier lag een oudere dame in een tweepersoonsbed, waarnaast nog een jonge meid in bed lag te slapen, inmiddels was het al half 11 geweest. De oudere dame ging rechtop zitten in haar bed en deed het woord. We gingen de checklist af en vroegen naar haar ziekten, medicijnen, welzijn en verzorging. Mevrouw vertelde dat ze een aantal jaar geleden een hersenbloeding heeft gehad, waardoor ze aan de rechterkant verlamd is geraakt. Ze wordt verzorgd door haar kleindochter, die naast haar in bed lag. Dagelijks wast ze haar oma en helpt ze haar uit bed in de rolstoel. Mevrouw vertelt dat haar kleindochter van 19 jaar, die nog steeds ligt te slapen terwijl wij het gesprek voeren, al 8 maanden zwanger is. Oma heeft geen andere hulp, wanneer haar kleindochter dit niet meer kan…
Verder vragen wij naar haar medicatie gebruik. Welke medicijnen slikt ze, weet ze zelf de tijden te benoemen, vergeet ze wel eens medicatie? Mevrouw pakt haar handtas en houdt deze op zijn kop. Er komen heel wat pilstripjes uit die we goed kunnen linken aan haar ziektebeelden (diabetes, hoog cholesterol en hoge bloeddruk). Mevrouw kan niet benoemen welke pil ze op welk tijdstip moet innemen. Vaak doet ze maar wat. Zo ook nu, want op een lege maag neemt ze verschillende soorten medicatie in. Ook komt er een strip antibiotica uit haar tas. Op de vraag of mevrouw deze antibiotica op de juiste tijden slikt, vertelt mevrouw dat ze die antibiotica af en toe slikt als het nodig is. De care workers hebben geen idee wat dit betekent, want wanneer er bij een huisbezoek pillen op tafel komen, worden deze direct aan ons (de Nederlandse studenten) gegeven. Aangezien zij zelf totaal geen kennis hebben van medicijnen. We geven voorlichting aan mevrouw en tegelijkertijd aan de care workers, dat antibiotica werkt tegen een ontsteking. Deze pillen krijg je in een kuurtje van een aantal dagen, vaak moet je er dan twee op een dag slikken totdat ze op zijn. Eigenlijk basiskennis wat iedere Nederlander weet. Maar hier hebben ze geen idee! Er zijn veel van dit soort momenten geweest, waarbij Wilma en ik elkaar verbazend hebben aangekeken tijdens de huisbezoeken. Alles door te weinig voorlichting, waardoor een enorm kennistekort over ziekten en medicatie.
We maken een afspraak met mevrouw, dat we volgende week terug komen. We gaan haar dan wassen, verzorgen, uit bed halen en misschien wel het belangrijkste, een medicatieschema opstellen voor haar. Tot slot vraag ik aan haar of ik de medicatie die ze nu niet meer nodig heeft mee mag nemen en weg mag gooien, zodat ze niet in de war raakt. Dit mag van mevrouw en ik neem de antibiotica en een aantal pillen die over de datum zijn mee en gooi deze thuis weg. Wij lopen de deur uit en we realiseren ons dat we nog een lange weg te gaan hebben…
-
17 September 2017 - 18:14
Corina:
Fijn om weer iets van jullie avontuur te kunnen lezen, want een avontuur kun je het wel noemen, zeg! Jullie worden daar geconfronteerd met bijzondere familiesituaties, maar de mensen zijn dus wél gewend om voor elkaar zorgen. Bizar dat de care workers ook "gewoon" voor nop werken! Dan is het voor hen zeker niet makkelijk om gemotiveerd te blijven. Stukje bij beetje moet jullie thuiszorgproject van de grond komen. Nu maar hopen dat de Afrikanen iets opsteken van al jullie goede ideeën/ tips en er in de toekomst ook mee aan de slag gaan. Jullie doen in ieder geval enorm je best en tja, meer als dat kun je niet doen, hè. Respect!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley