Vakantie modus...

Jawel, ik zit nog een beetje in de vakantiemodus. Afgelopen week hebben wij maar drie dagen hoeven werken, overige tijd hebben we geweldig gave dingen gedaan en gezien... We zijn vorig weekend naar het Tsitsikamma National Park geweest en dit weekend hebben we een nachtje geslapen in Graaff-Reinett (Valley of Desolation). Google maar even, werkelijk prachtige plekjes van Zuid-Afrika! Vandaar de vakantie modus! Maar even een kleine terugblik op vorige ‘werkweek’ voor zover je drie dagen werken een werkweek kan noemen, haha.

Afgelopen week hebben wij dinsdag, woensdag en donderdag gewerkt voor het thuiszorgproject. Maandag en vrijdag waren wij vrij, omdat de kinderen op de primary school een weekje vakantie hadden. Ik vertelde in mijn vorige blog dat het thuiszorgproject aardig van de grond af kwam en dat gaat nog rustig zo door!

We zijn afgelopen week vol goede moed aan de slag gegaan met een nieuwe groep Care Workers. Alle meiden waarmee wij werken zijn in opleiding tot Care Worker en hebben al een aantal weken cursus achter de rug. Vervolgens mogen ze met ons thuiszorgproject de wijk in om deze theoretische informatie in praktijk te brengen.

We hebben al een groot deel van wijk 49, de wijk waarin wij werkzaam zijn, deur tot deur afgelopen op zoek naar patiënten. We gingen afgelopen week een aantal nieuwe straten in, waar we weer nieuwe patiënten tegen kwamen. Dit zorgt ervoor dat we inmiddels al 9 patiënten wekelijks kunnen helpen! En dat is goed nieuws, want hier doen we het uiteindelijk voor. Even één praktijksituaties uit de Township (Krottenwijk) die ik afgelopen week ben tegengekomen, zodat jullie je een beeld kunnen vormen van ons werk, maar ook van de Zuid-Afrikaanse cultuur:

‘We openen het hek en lopen de tuin in. We kloppen aan op de voordeur, aangezien niemand hier een deurbel heeft. Niemand doet open. Twee Care Workers lopen even achterom om zeker te zijn dat we niemand missen. De achterdeur is open, dus er wordt even naar binnen geroepen. Een oude dame komt de keuken in lopen en zegt dat we binnen mogen komen, zonder dat ze weet waarvoor we komen. Langs de keuken, lopen we de huiskamer in en nemen we met 7 personen plaats in de huiskamer. We stellen ons voor en vragen mevrouw om haar naam, leeftijd en vragen of er gezondheidsproblemen zijn waarmee wij haar kunnen helpen. Mevrouw vertelt ons dat zij zelf gezond is, maar haar zoon van 29 jaar is HIV- Positief. Ze maakt zich zorgen om hem en vertelt dat hij niet regelmatig zijn pillen inneemt. Direct stelt de oudste Care Worker voor dat Kicky en ik (de twee Nederlandse studenten) wel even met hem kunnen praten. Weigeren is onmogelijk, want het vertrouwen in ons is enorm groot. Ik vraag één Care Worker bij ons te blijven. Ik heb al twee dagen met haar gewerkt en heb gezien dat ze een goede is. Ze staat haar mannetje, kan zich verbaal goed uiten, heeft kennis en ervaring. De oude dame haalt haar zoon erbij. Het lijkt wel of hij op het strafbankje moet komen zitten bij de twee blanke gestudeerde verpleegkundige. Echter willen wij dat sfeertje snel doorbreken, want daar komen wij niet voor! We vragen zonder enig vooroordeel naar zijn medicijn gebruik. Al snel haalt hij zijn pillen en zet ze op tafel. De jongen vertelt ons dat hij af toe vergeet naar de kliniek te gaan om zijn maandelijkse dosis op te halen, dan slikt hij gerust een week zijn pillen niet. Wij proberen hem uit te leggen, dat HIV-medicatie alleen effect heeft als hij dit dagelijks inneemt. Verder weet hij niet precies te benoemen wanneer hij welke pillen in moet nemen. Wij zoeken dit voor hem uit en geven hem hier voorlichting over. Ook de Care Worker springt ons bij en doet dit super! Ze vertelt aan de hand van een praktijkvoorbeeld van haar zieke broer, hoe belangrijk die medicijnen zijn en naar mijn idee maakt het verhaal indruk op de jongen. We verlaten dit huis met een goed gevoel. Zijn moeder bedankt ons hartelijk en we spreken af dat we over een week weer terug komen om even te kijken hoe het gaat met hem.’

Denk deze situatie eens in, in een gemiddeld huishouden in Nederland: Onbekende meiden in witte jasjes, komen aan de achterdeur vragen of er iemand thuis is. Vervolgens lopen ze door de keuken naar de woonkamer om allemaal op de bank te gaan zitten en vragen ze ook nog eens naar de persoonlijke gezondheidssituatie van alle bewoners in het huis…

Niet in te denken in Nederland, maar hier is dit dagelijkse kost! Voorafgaand aan deze stage werden wij op school gewaarschuwd voor het leven in de Townships, want het is daar verschrikkelijk gevaarlijk. Natuurlijk weten we dat het er gevaarlijk kan zijn en het niet verstandig is om als blanke welvarende Europeaan alleen te lopen door zo een wijk. Maar deze kant van het verhaal wordt meestal niet vertelt. Er schuilt enorm veel liefde, maar tevens zorgen en armoede achter deze deuren. Alle bewoners zijn ondanks de armoede zo gastvrij en behulpzaam, maar ook oprecht geïnteresseerd in ons, de witte zusters. Hierop reageren de Care Workers dan vol trots: ‘Dit zijn mensen ‘overseas from Holland’ en die komen ons helpen bij het opstarten van het project.’ Hoe leuk is dat! Ik heb een hele fijne week gehad afgelopen week!

Aankomende week gaan we weer 5 dagen aan de bak, zal wel weer even wennen zijn, haha. We ‘verafrikanen’ langzamerhand een beetje. Stress is hier ver te zoeken! We gaan weer voorlichtingen geven op de Primary school en weer enthousiast op pad in de wijk.

En dat voor nog maar twee weken, want we hebben er inmiddels alweer 6 weken op zitten… Goh, wat vliegt de tijd! Natuurlijk zijn er ook moeilijke momenten, dat ik wenste voor heel even thuis te zijn, maar over het algemeen gaat het heel erg goed. Gelukkig hebben we het hier ook leuk met z’n vieren, dat scheelt heel veel! Nog twee weekjes ‘werken’ en daarna ga ik volop genieten van een prachtige vakantie met Roland in dit geweldige land! Jullie horen weer van me. Groetjes van Davine!!!